Stobiecki Roman (1877–1961), kupiec, działacz społeczny i gospodarczy w Bydgoszczy, kolekcjoner.
Ur. 11 I w Pleszewie, był synem Antoniego, rzeźnika i restauratora w Ostrowie (obecnie Ostrów Wpol.), i Pelagii ze Sroczyńskich.
W r. 1901 zamieszkał S. w Bydgoszczy i w r.n. wspólnie z Mieczysławem Siuchnińskim przejął sklep Teofila Sypniewskiego przy Nowym Rynku 3 (obecnie nr 20) z materiałami bławatnymi. W r. 1903 założyli wspólnie następny sklep z odzieżą damską w dzierżawionych pomieszczeniach przy Starym Rynku 3, a w r. 1907 skład z garderobą przy Starym Rynku 2 (obecnie nr 22). Od r. 1908 firma funkcjonowała pod nazwą «Siuchniński i Stobecki». W r. 1910 jako pierwsi Polacy nabyli nieruchomość w centrum Bydgoszczy (Stary Rynek 3), gdzie otworzyli 15 III 1912 dom towarowy z polską obsługą, trzeci co do wielkości w mieście. Mimo szykan ze strony władz niemieckich firma prężnie się rozwijała, prowadząc także handel hurtowy. Wydawali też kalendarze informacyjne z adresami polskich kupców i rzemieślników, ale po protestach niektórych czasopism niemieckich i procesie sądowym, zostali za to ukarani grzywną. W r. 1909 był S. jednym z założycieli Tow. Kupców w Bydgoszczy; w r. 1910 pełnił funkcję jego wiceprezesa, w r. 1911 prezesa i w l. 1912–19 ponownie wiceprezesa. Był też członkiem bydgoskiego Tow. Przemysłowców; zasiadając w jego Komitecie Wystawowym, zorganizował w r. 1910 wystawę wyrobów 150 polskich przedsiębiorców. Od r. 1911 był udziałowcem i członkiem zarządu miejscowego Spółdzielczego Banku Ludowego. Przez kilka lat był prezesem Koła Kupiecko-Towarzyskiego w Bydgoszczy. Podczas pierwszej wojny światowej służył S. w armii niemieckiej. Po powrocie do Bydgoszczy, w listopadzie 1918, wszedł w skład miejscowej Polskiej Rady Ludowej; działał w komisjach ds. ogólnych i przychodów. Reprezentował Radę w Urzędzie Miasta i w Izbie Przemysłowo-Handlowej (IPH) w Bydgoszczy, a jesienią 1919 został powołany na przewodniczącego komisji, która miała zajmować się dekoracją miasta na uroczyste powitanie oddziałów WP.
W niepodległej Polsce zajmował się S. głównie działalnością samorządu gospodarczego; w r. 1919 był współzałożycielem bydgoskiego Związku Towarzystw Kupieckich Obwodu Nadnoteckiego (istniał do poł. l. trzydziestych) i został członkiem komitetu organizacyjnego zjazdu kupiectwa pomorskiego w Grudziądzu. W r. 1920 założył Hurtownię Towarów Włóknistych przy Starym Rynku 2 (zlikwidowana pod koniec r. 1933) i Fabrykę Garderoby przy ul. Wojewódzkiej 7. T.r. został członkiem Rady Przybocznej komisarza państw. bydgoskiej IPH; w kadencji 1923–8 był jej wiceprezesem, przewodniczącym Wydz. Sprawozdawczego i Rejestrowego oraz członkiem Wydziałów Socjalnego i Wykształcenia Zawodowego. Od r. 1924 był rzeczoznawcą wełny surowej IPH. W r. 1927, z okazji 25-lecia istnienia, firma «Siuchniński i Stobiecki» została uhonorowana uroczystym posiedzeniem bydgoskiej IPH; utworzono też fundusz stypendialny imienia właścicieli firmy dla młodzieży uczącej się w bydgoskim Liceum Handlowym IPH (S. należał do jego kuratorium). W kadencji 1928–33 był ponownie wiceprezesem IPH, a ponadto przewodniczącym jej Komisji Podatkowej i jednym z przewodniczących Wydz. Handlowego Izby. Od r. 1932 był rzeczoznawcą IPH dla towarów włóknistych. Po likwidacji w r. 1933 IPH w Bydgoszczy pracował w bydgoskiej ekspozyturze IPH z centralą w Gdyni.
S. zgromadził znaczny zbiór numizmatów i wyrobów konwisarskich; w r. 1933 wystawił ich część w bydgoskim Muz. Miejskim, gdzie także zdeponował w l. trzydziestych ok. 140 eksponatów. Dn. 22 XI 1935 był współzałożycielem bydgoskiego Tow. Numizmatycznego i do r. 1939 pełnił funkcję jego prezesa. Wspierał finansowo Dom Polski w Bydgoszczy oraz budowę tamtejszego kościoła Świętej Trójcy, m.in. poręczając kościelne weksle. Był członkiem honorowym bydgoskiego Tow. Śpiewaczego «Halka», a także członkiem prezydium Komitetu Obywatelskiego Niesienia Pomocy Bezrobotnym, gniazda Tow. Gimnastycznego «Sokół» i Tow. Przemysłowców Bractwa Strzeleckiego. Po przyłączeniu Bydgoszczy do woj. pomorskiego reprezentował interesy kupiectwa bydgoskiego w Związku Towarzystw Kupieckich w Grudziądzu.
Po wybuchu drugiej wojny światowej, jesienią 1939, zagrożony aresztowaniem, S. ukrywał się; został pozbawiony domu i przedsiębiorstwa. Od 1 X 1940 pracował jako sprzedawca w sklepie przy Starym Rynku 19. Po wyzwoleniu miasta brał udział w pracach organizacyjnych kupiectwa na Pomorzu. W r. 1945 jako senior kupiectwa pomorskiego uczestniczył w pierwszych zebraniach bydgoskiego Zrzeszenia Kupców Samodzielnych, ale nie wszedł do jego władz. W r. 1948 część eksponatów zdeponowanych w Muz. Miejskim przekazał mu na własność, a w l. pięćdziesiątych podarował kolejne przedmioty, m.in. w r. 1953 zbroję i hełm japoński. Zmarł 6 V 1961 w Bydgoszczy, został pochowany na cmentarzu Nowofarnym. Był odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1928) oraz Złotą Honorową Odznaką Kupiecką (1949).
W małżeństwie z Marią z Pilaczyńskich S. nie miał dzieci.
Bydgoski słownik biograficzny, Bydgoszcz 1996 III (bibliogr., fot.); – Mazany M., Izba Przemysłowo-Handlowa w Bydgoszczy i Gdyni w latach 1920–1939, „Kron. Bydgoska” R. 22: 2000 s. 26–8, 30; Sarnowska K., Bibliotheca Bernardina, w: Z życia i pracy Bydgoskiej Książnicy, Red. E. Pawlikowska, Bydgoszcz 1965; Sójkowska D., Roman Stobiecki – bydgoski kolekcjoner, „Mater. do Dziej. Kult. i Sztuki Bydgoszczy i Regionu” 2000 z. 5 s. 49 (fot.), s. 50–8; – 40-lecie Zrzeszenia Kupców Samodzielnych w Bydgoszczy, Jednodniówka Jubileuszowa, Bydgoszcz 1949; „Monitor Pol.” 1928 nr 111; – AP w Bydgoszczy: Rejestr Handl. Sądu Pow. w Bydgoszczy, sygn. 44, 340, 1692, 1696; AP w Kaliszu: sygn. 10 (USC Pleszew-m., akt ur. nr 8 z r. 1877), Podkomisariat Naczelnej Rady Lud. w Bydgoszczy, sygn. 6.
Stanisław Błażejewski